Ka'bah As A Place Of Worship In The History

Location Of Makkah

Makkah is at the intersection of latitude 21 to 25 degree north and longitude 39 to 49 degree east. It is set in a rugged landscape consisting mostly of solid granite, with rocks sometimes reaching 300 meters (1,000 feet) above see level.

Makkah is enclosed by the Valley of Abraham, which is surrounded by two nearby mountain ranges to the east, west and south. The northern range comprises the Al-Falaq and Qu'aqi'an mountains, while the southern range consists of Abu Hudaidah mountain to the west, Kuday to the south and Abu Qubais and Khindimah to the south-east.

There are three main entrances to Makkah: Al-Mu'allat (also known as Al-Hujûn), Al-Musfalah and Al-Shubaikah.

It is generally agreed that Al-Mu'allat includes all areas which are higher than the Haram and Al-Musfalah covers all areas that are lowers.

Ka'bah & Makkah In History

Edward Gibbon writes about the Ka'bah and its existence before the Christian era in his book:

..... of blind mythology of barbarians - of the local deities, of the stars, the air, and the earth, of their sex or titles, their attributes or subordination. Each tribe, each family, each independent warrier, created and changed the rites and the object of this fantastic worship; but the nation, in every age, has bowed to the religion as well as to the language of Mecca. The genuine antiquity of Caaba ascends beyond the Christian era: in describing the coast of the Red sea the Greek historian Diodorus has remarked, between the Thamudites and the Sabeans, a famous temple, whose superior sanctity was revered by all the Arabians; the linen of silken veil, which is annually renewed by the Turkish emperor, was first offered by the Homerites, who reigned seven hundred years before the time of Mohammad.^[1]

Diodorus Siculus was a Greek historian of 1st century BC who wrote Bibliotheca Historica, a book describing various parts of the discovered world. The following lines are the English translation of Greek quoted by Gibbon from the book of Diodorus Siculus (Diodorus of Sicily) describing the 'temple' considered to be the the holiest in the whole of Arabia.

And a temple has been set-up there, which is very holy and exceedingly revered by all Arabians.^[2]

It is interesting to know that Claudius Ptolemy of Alexandria, mathematician and astronomer, flourishing about a century after Pliny, undertook to make an atlas of the habitable world. He was not a descriptive geographer, and his book was intended to be no more than a commentary on his maps. He enumerated some hundred and fourteen cities or villages in Arabia Felix.

For example, Dumaetha, placed by Ptolemy just outside the northern boundary of Arabia Felix, must be the mediaeval Arabian Daumet, which is today the chief village of the great oasis of Jauf. Hejr, famous in the "times of ignorance" as the seat of a kingdom, and now Medayin Salih, is Ptolemy's Egra. His Thaim is Teima, now known for its inscriptions to have had temples and some sort of civilization as far back as 500 BC. It is the Tema of Job. In Lathrippa, placed inland from Iambia (Yambo), we recognize the Iathrippa of Stephan of Byzantium, the Yathrib of the early Arab traditions, now honoured as El Medina, the City of Cities.^[3]

Apart from this a place called Macoraba is also shown which is identified as Mecca (please refer to the map facing page 17 of reference [3]). G E von Grunebaum says:

Mecca is mentioned by Ptolemy, and the name he gives it allows us to identify it as a South Arabian foundation created around a sanctuary.^[4]

Makkah In The Scriptures

The Qur'ân talks about Bakkah (the older name of Makkah) being the first house of worship appointed for mankind. It also addresses this place as Umm ul-Qurâ i.e., Mother of the Settlements.

Verily, the first House (of worship) appointed for mankind was that at Bakkah (Makkah), full of blessing, and a guidance for Al-'Alamin (the mankind and jinns). In it are manifest signs (for example), the Maqam (place) of Ibrahim (Abraham); whosoever enters it, he attains security. And Hajj (pilgrimage to Makkah) to the House (Ka'bah) is a duty that mankind owes to Allah, those who can afford the expenses (for one's conveyance, provision and residence); and whoever disbelieves [i.e. denies Hajj (pilgrimage to Makkah), then he is a disbeliever of Allah], then Allah stands not in need of any of the 'Alamin (mankind and jinns). [Qur'ân 3:96-97]

The Bible also mentions about the valley of Baca in connection with the pilgrimage. Below is the quote from Psalms 84 (NIV):

1 How lovely is your dwelling place, O LORD Almighty!
2 My soul yearns, even faints, for the courts of the LORD; my heart and my flesh cry out for the living God.
3 Even the sparrow has found a home, and the swallow a nest for herself, where she may have her young-- a place near your altar, O LORD Almighty, my King and my God.
4 Blessed are those who dwell in your house; they are ever praising you.
5 Blessed are those whose strength is in you, who have set their hearts on pilgrimage.
6 As they pass through the Valley of Baca, they make it a place of springs; the autumn rains also cover it with pools.
7 They go from strength to strength, till each appears before God in Zion.
8 Hear my prayer, O LORD God Almighty; listen to me, O God of Jacob.
9 Look upon our shield, O God; look with favor on your anointed one.
10 Better is one day in your courts than a thousand elsewhere; I would rather be a doorkeeper in the house of my God than dwell in the tents of the wicked.
11 For the LORD God is a sun and shield; the LORD bestows favor and honor; no good thing does he withhold from those whose walk is blameless.
12 O LORD Almighty, blessed is the man who trusts in you.

The interpretation of the valley of Baca in the The Jewish Encylopedia is quite interesting, though it does not provide a complete evidence and leaves the reader with a suggestion. Below is the full quote.

Baca, The Valley Of: A valley mentioned in Psalms LXXXIV:7. Since it is there said that pilgrims transform the valley into a land of wells, an old translators gave to Baca, the meaning of a "valley of weeping"; but it signifies rather any valley lacking water. Support for this latter view is to be found in II Samuel V:23 et seq.; I Chronicles XIV:14 et seq., in which the plural form of the same word designates a tree similar to the balsam tree; and it was supposed that a dry valley could be named after this tree. Konig takes Baca from the Arabian Baka'a, and translates it "lack of streams". The Psalmist apparently has in mind a particular valley whose natural condition led him to adopt its name.^[5]

The translation of Arabian Baka'a as "lack of stream" seems to throw some light on the nature of the valley before the appearance of the stream of Zam-Zam near Ka'bah which was a dry place with no vegetation whatsoever.

The Anchor Bible Dictionary does not throw any light on it, albeit, there are some suggestions in it too like the The Jewish Encylopedia. Below is the full quote.

Baca, The Valley Of (PLACE): [Hebrew 'emeq habakka'], The valley of Baca (Psalms 84:1) is either a historical place name or a symbolical expression for "deep sorrow". The first part of Psalms 84:6 seems to mean that by "passing through the experience of deep sorrow, righteous ones can make it the source of life." The Septuagint translated the phrase into Greek as "the valley of weeping". The word 'emeq "valley" has the root meaning of "deep", so the expression may mean "deep sorrow".

However, some have considered it as the "valley of the balsam tree" from the same word in plural form found in 2 Samuel 5:24. This is based on the assumption that baka may be a "gum-exuding [weeping] tree". Another possibility is that the word beka'im (plural of baka) may mean "weeping wall-rocks" in the valley of Rephaim on whose tops David and his troops were waiting for the coming of the Philistine army passing through the valley below (2 Samuel 5:24). It seems safe to seek the meaning of baka in relation to the dripping water, since we often find this word in the names related to rivers and wadis, such as Wadi al-Baka in the Sinaitic district and Baca on the wadi in the central Galilee area, W of Meroth. It is also possible to understand beka'im as the place of "weepings" of the Philistine army for their defeat by David. After all these considerations, the expression of "valley of baka" can best be taken as a symbolic expression "weeping" or "deep sorrow" which fits well in the context of Psalms 84:6.^[6]

The interpretation of the valley of Baca as a "the valley of weeping" makes sense because of the distress which Hagar^(P) underwent when she was left with Ishmael^(P) in the barren desert with no means of living.

The two interpretations of Baca, viz., "lack of stream" and "the valley of weeping" appears to fit in the context of pilgrimage to Bakkah, the older name of Makkah where the Ka'bah is situated. Ka'bah has been a place of reverence by all Arabians before the Christian era as we have seen earlier.

And Allah knows best!

---

References

[1] Edward Gibbon (Introduction by Christopher Dawson), Gibbon's Decline And Fall Of The Roman Empire, Volume V, Everyman's Library, London, pp. 223-224.

[2] Translated by C H Oldfather, Diodorus Of Sicily, Volume II, William Heinemann Ltd., London & Harvard University Press, Cambridge, Massachusetts, MCMXXXV, p. 217.

[3] D G Hogarth, The Penetration Of Arabia, Alston Rivers Limited, London, 1905, p. 18.

[4] G E Von Grunebaum, Classical Islam: A History 600-1258, George Allen & Unwin Limited, 1970, p. 19.

[5] The Jewish Encylopedia, Volume II, Funk & Wagnalls Company, MDCCCCII, p. 415.

[6] David Noel Freedman (Editor-in-Chief), The Anchor Bible Dictionary, Volume I, Doubleday, p. 566.

Source: Islamic-awareness.org

Historical

By: M S M Saifullah

 

http://www.quranandscience.com 

Read More

How I came to Islam (From Musician to Muslim by Allah's Will)

Yusuf Islam (formerly Cat Stevens)

All I have to say is all what you know already, to confirm what you already know, the message of the Prophet (Sallallahu alaihi wa sallam) as given by God - the Religion of Truth.

As human beings we are given a consciousness and a duty that has placed us at the top of creation. Man is created to be God's deputy on earth, and it is important to realize the obligation to rid ourselves of all illusions and to make our lives a preparation for the next life. Anybody who misses this chance is not likely to be given another, to be brought back again and again, because it says in Qur'an Majeed that when man is brought to account, he will say, "O Lord, send us back and give us another chance." The Lord will say, "If I send you back you will do the same."

MY EARLY RELIGIOUS UPBRINGING

I was brought up in the modern world of all the luxury and the high life of show business. I was born in a Christian home, but we know that every child is born in his original nature - it is only his parents that turn him to this or that religion. I was given this religion (Christianity) and thought this way. I was taught that God exists, but there was no direct contact with God, so we had to make contact with Him through Jesus - he was in fact the door to God. This was more or less accepted by me, but I did not swallow it all.

I looked at some of the statues of Jesus; they were just stones with no life. And when they said that God is three, I was puzzled even more but could not argue. I more or less believed it, because I had to have respect for the faith of my parents.

POP STAR

Gradually I became alienated from this religious upbringing. I started making music. I wanted to be a big star. All those things I saw in the films and on the media took hold of me, and perhaps I thought this was my God, the goal of making money. I had an uncle who had a beautiful car. "Well," I said, "he has it made. He has a lot of money." The people around me influenced me to think that this was it; this world was their God.

I decided then that this was the life for me; to make a lot of money, have a 'great life.' Now my examples were the pop stars. I started making songs, but deep down I had a feeling for humanity, a feeling that if I became rich I would help the needy. (It says in the Qur'an, we make a promise, but when we make something, we want to hold onto it and become greedy.)

So what happened was that I became very famous. I was still a teenager, my name and photo were splashed in all the media. They made me larger than life, so I wanted to live larger than life and the only way to do that was to be intoxicated (with liquor and drugs).

IN HOSPITAL

After a year of financial success and 'high' living, I became very ill, contracted TB and had to be hospitalized. It was then that I started to think: What was to happen to me? Was I just a body, and my goal in life was merely to satisfy this body? I realized now that this calamity was a blessing given to me by Allah, a chance to open my eyes - "Why am I here? Why am I in bed?" - and I started looking for some of the answers. At that time there was great interest in the Eastern mysticism. I began reading, and the first thing I began to become aware of was death, and that the soul moves on; it does not stop. I felt I was taking the road to bliss and high accomplishment. I started meditating and even became a vegetarian. I now believed in 'peace and flower power,' and this was the general trend. But what I did believe in particular was that I was not just a body. This awareness came to me at the hospital.

One day when I was walking and I was caught in the rain, I began running to the shelter and then I realized, 'Wait a minute, my body is getting wet, my body is telling me I am getting wet.' This made me think of a saying that the body is like a donkey, and it has to be trained where it has to go. Otherwise, the donkey will lead you where it wants to go.

Then I realized I had a will, a God-given gift: follow the will of God. I was fascinated by the new terminology I was learning in the Eastern religion. By now I was fed up with Christianity. I started making music again and this time I started reflecting my own thoughts. I remember the lyric of one of my songs. It goes like this: "I wish I knew, I wish I knew what makes the Heaven, what makes the Hell. Do I get to know You in my bed or some dusty cell while others reach the big hotel?" and I knew I was on the Path.

I also wrote another song, "The Way to Find God Out." I became even more famous in the world of music. I really had a difficult time because I was getting rich and famous, and at the same time, I was sincerely searching for the Truth. Then I came to a stage where I decided that Buddhism is all right and noble, but I was not ready to leave the world. I was too attached to the world and was not prepared to become a monk and to isolate myself from society.

I tried Zen and Ching, numerology, tarot cards and astrology. I tried to look back into the Bible and could not find anything. At this time I did not know anything about Islam, and then, what I regarded as a miracle occurred. My brother had visited the mosque in Jerusalem and was greatly impressed that while on the one hand it throbbed with life (unlike the churches and synagogues which were empty), on the other hand, an atmosphere of peace and tranquility prevailed.

THE QUR'AN

When he came to London he brought back a translation of the Qur'an, which he gave to me. He did not become a Muslim, but he felt something in this religion, and thought I might find something in it also.

And when I received the book, a guidance that would explain everything to me - who I was; what was the purpose of life; what was the reality and what would be the reality; and where I came from - I realized that this was the true religion; religion not in the sense the West understands it, not the type for only your old age. In the West, whoever wishes to embrace a religion and make it his only way of life is deemed a fanatic. I was not a fanatic, I was at first confused between the body and the soul. Then I realized that the body and soul are not apart and you don't have to go to the mountain to be religious. We must follow the will of God. Then we can rise higher than the angels. The first thing I wanted to do now was to be a Muslim.

I realized that everything belongs to God, that slumber does not overtake Him. He created everything. At this point I began to lose the pride in me, because hereto I had thought the reason I was here was because of my own greatness. But I realized that I did not create myself, and the whole purpose of my being here was to submit to the teaching that has been perfected by the religion we know as Al-Islam. At this point I started discovering my faith. I felt I was a Muslim. On reading the Qur'an, I now realized that all the Prophets sent by God brought the same message. Why then were the Jews and Christians different? I know now how the Jews did not accept Jesus as the Messiah and that they had changed His Word. Even the Christians misunderstand God's Word and called Jesus the son of God. Everything made so much sense. This is the beauty of the Qur'an; it asks you to reflect and reason, and not to worship the sun or moon but the One Who has created everything. The Qur'an asks man to reflect upon the sun and moon and God's creation in general. Do you realize how different the sun is from the moon? They are at varying distances from the earth, yet appear the same size to us; at times one seems to overlap the other.

Even when many of the astronauts go to space, they see the insignificant size of the earth and vastness of space. They become very religious, because they have seen the Signs of Allah.

When I read the Qur'an further, it talked about prayer, kindness and charity. I was not a Muslim yet, but I felt that the only answer for me was the Qur'an, and God had sent it to me, and I kept it a secret. But the Qur'an also speaks on different levels. I began to understand it on another level, where the Qur'an says,

"Those who believe do not take disbelievers for friends and the believers are brothers."

Thus at this point I wished to meet my Muslim brothers.

CONVERSION

Then I decided to journey to Jerusalem (as my brother had done). At Jerusalem, I went to the mosque and sat down. A man asked me what I wanted. I told him I was a Muslim. He asked what was my name. I told him, "Stevens." He was confused. I then joined the prayer, though not so successfully. Back in London, I met a sister called Nafisa. I told her I wanted to embrace Islam and she directed me to the New Regent Mosque. This was in 1977, about one and a half years after I received the Qur'an. Now I realized that I must get rid of my pride, get rid of Iblis, and face one direction. So on a Friday, after Jummah' I went to the Imam and declared my faith (the Kalimah) at this hands. You have before you someone who had achieved fame and fortune. But guidance was something that eluded me, no matter how hard I tried, until I was shown the Qur'an. Now I realize I can get in direct contact with God, unlike Christianity or any other religion. As one Hindu lady told me, "You don't understand the Hindus. We believe in one God; we use these objects (idols) to merely concentrate." What she was saying was that in order to reach God, one has to create associates, that are idols for the purpose. But Islam removes all these barriers. The only thing that moves the believers from the disbelievers is the salat. This is the process of purification.

Finally I wish to say that everything I do is for the pleasure of Allah and pray that you gain some inspirations from my experiences. Furthermore, I would like to stress that I did not come into contact with any Muslim before I embraced Islam. I read the Qur'an first and realized that no person is perfect. Islam is perfect, and if we imitate the conduct of the Holy Prophet (Sallallahu alayhi wa sallam) we will be successful. May Allah give us guidance to follow the path of the ummah of Muhammad (Sallallahu alayhi wa sallam). Ameen!

By: Yusuf Islam (formerly Cat Stevens)

New Muslim stories  

http://www.quranandscience.com

Read More

Scientific teams in Islamic civilization

Introduction

"Scientific teams" are a new basis with which Muslims changed the way of thinking of former scientists. For the first time in history, Muslims formed an integrated scientific team that included more than a scientist specialized in more than a field. Eventually, they provided us with a useful integrated work, which would not see light unless it relied on more than a scientific specialization.

First Scientific team in History

Sons of Musa ibn Shakir (Muhammad, Al-Hasan and Ahmad) were the first and the most famous scientific team in history. Muhammad was an engineering scientist; Ahmad was an astronomer; and Al-Hasan was a mechanist. Working together, they composed Kitab Al-Hiyal, which reflected the spirit of scientific team directly. The book embodied the principle of teamwork that is based on cooperation. The whole book was written in a plural form. For instance, Muhammad, Al-Hasan and Ahmad said in their book: "We wish to explain how a beaker is made in which a quantity of drink is poured, and if the quantity of an amount of drink or water is added to it all its contents are discharged."[1] "We wish to make a jar with an open outlet: if water is poured into it nothing issues from the outlet, and if pouring is stopped the water issues from the outlet, and if pouring is resumed [discharge] ceases again, and if pouring is stopped the water discharges, and so on continuously."[2] "We wish to explain how we make two fountains from one of which something like a lance discharges and from the other something like a zipper discharges."[3]

There are many other examples, which reflect the mature mentality of the sons of Musa ibn Shakir as an integrated scientific team. Such examples also reflect the importance and the value of teamwork in the scientific field.

There is no doubt that such integration and mix of various specializations between those brothers led them to reach scientific facts that were difficult to reach without teamwork. These facts include the accurate calculation of the diameter of the earth, and the manufacture of the huge astrolabe that enabled astronomers to calculate the position of the sun and other major nearby stars with respect to both the horizon and the meridian.

This was not confined to that distinguished scientific team, but it recurred in many other branches of science. There was noticeable cooperation between physicians, pharmacists, botanists and zoologists, and also between geologists, geographers and astronomers, and so on.

This happened between the famous physician Al-Razi and his students. Ibn Al-Nadim relates in his book Al-Fihrist (index) that "Al-Razi was a unique physician at his time. He had the knowledge of ancient scientists, especially physicians. He used to travel. He used to be surrounded by several circles of students. When some patient arrived, he asked about his illness, this question was passed on to students of the first circle. If they did not know the answer, it was passed on to those of the second circle and so on and on, until at last, when all others had failed to supply an answer, it came to al-Razi himself. Al-Razi was a very generous man, with a humane behavior towards his patients, and acting charitable to the poor. He used to give them full treatment without charging any fee, nor demanding any other payment."[4]

Al-Razi's students were scientific teams, each of them used to propose their opinion about a certain issue until they reach a conclusion. Meanwhile, Al-Razi used to listen, follow up and correct their opinions after he discusses the issue with them!

This was not confined to life science only, but it also included the religious domain. Religious groups used to meet to discuss a certain issue, seeking the help of scholars of Qur'an, hadith, jurisprudence, faith, and others, thus enriching the scientific movement and developing it quickly.

---

[1] Sons of Musa ibn Shakir: Kitab Al-Hiyal, explained by Ahmad Yusuf Al-Hasan and others, Arab Scientific Heritage Institute, 1981, p 57.

[2] Op cit, p 9.

[3] Kitab Al-Hiyal, p 356.

[4] Ibn Al-Nadim: Al-Fihrist, p 356

Early Muslim Scientists

By: Dr. Ragheb Elsergany 

 

http://www.quranandscience.com/ 

Read More

Murad Wilfried Hofmann

Ph.D (Law) Harvard. German Social Scientist and Diplomat. Embraced Islam in 1980.

Dr. Hofmann, who accepted Islam in 1980, was born as a Catholic in Germany in 1931. He graduated from Union College in New York and completed his legal studies at Munich University where he received a doctorate in jurisprudence in 1957.

He became a research assistant for the reform of federal civil procedure, and in 1960 received an LL.M. degree from Harvard Law School. He was Director of Information for NATO in Brussels from 1983 to 1987. He was posted as German ambassador to Algeria in 1987 and then to Morocco in 1990 where he served for four years. He performed umrah (Lesser Pilgrimage) in 1982 and Hajj (Pilgrimage) in 1992.

Several key experiences led Dr. Hofmann to Islam. The first of these began in 1961 when he was posted to Algeria as Attaché in the German Embassy and found himself in the middle of the bloody guerilla warfare between French troops and the Algerian National Front who had been fighting for Algerian independence for the past eight years. There he witnessed the cruelty and massacre that the Algerian population endured. Every day, nearly a dozen people were killed – “close range, execution style” – only for being an Arab or for speaking for the independence. “I witnessed the patience and resilience of the Algerian people in the face of extreme suffering, their overwhelming discipline during Ramadan, their confidence of victory, as well as their humanity amidst misery.” He felt it was their religion that made them so, and therefore, he started studying their religious book – the Qur’an. “I have never stopped reading it, to this very day.”

Islamic art was the second experience for Dr. Hofmann in his journey to Islam. From his early life he has been fond of art and beauty and ballet dancing. All of these were overshadowed when he came to know Islamic art which made an intimate appeal to him. Referring to Islamic art, he says: “Its secret seems to lie in the intimate and universal presence of Islam as a religion in all of its artistic manifestations, calligraphy, space filling arabesque ornaments, carpet patterns, mosque and housing architecture, as well as urban planning. I am thinking of the brightness of the mosques which banishes any mysticism, of the democratic spirit of their architectural layout.”

“I am also thinking of the introspective quality of the Muslim palaces, their anticipation of paradise in gardens full of shade, fountains, and rivulet; of the intricate socially functional structure of old Islamic urban centers (madinahs), which fosters community spirits and transparency of the market, tempers heat and wind, and assures the integration of the mosque and adjacent welfare center for the poor, schools and hostels into the market and living quarters. What I experienced is so blissfully Islamic in so many places … is the tangible effect which Islamic harmony, the Islamic way of life, and the Islamic treatment of space leave on both heart and mind.”

Perhaps more than all of these, what made a significant impact on his quest for the truth, was his thorough knowledge of Christian history and doctrines. He realized that there was a significant difference between what a faithful Christian believes and what a professor of history teaches at the university. He was particularly troubled by the Church’s adoption of the doctrines established by St. Paul in preference to that of historical Jesus. “He, who never met Jesus, with his extreme Christology replaced the original and correct Judeo-Christian view of Jesus!”

He found it difficult to accept that mankind is burdened with the “original sin” and that God had to have his own son tortured and murdered on the cross in order to save his own creations. “I began to realize how monstrous, even blasphemous it is to imagine that God could have been fallen short in his creation; that he could have been unable to do anything about the disaster supposedly caused by Adam and Eve without begetting a son, only to have him sacrificed in such a bloody fashion; that God might suffer for mankind, His creation.”

He went back to the very basic question of the existence of God. After analyzing works of philosophers, such as Wittgenstein, Pascal, Swinburn, and Kant, he came to an intellectual conviction of the existence of God. The next logical question he faced was how God communicates to human beings so that they can be guided. This led him to acknowledge the need for revelations. But what contains the truth – Judeo-Christian scriptures or Islam?

He found the answer to this question in his third crucial experience when he came across the following verse of the Qur’an: “… no bearer of burdens shall bear the burdens of another.” (Qur’an 53:38). This verse opened up his eyes and provided the answer to his dilemma. Clearly and unambiguously for him, it rejected the ideas of the burden of "original sin” and the expectation of “intercession” by the saints. “A Muslim lives in a world without clergy and without religious hierarchy; when he prays he does not pray via Jesus, Mary, or other interceding saints, but directly to God – as a fully emancipated believer – and this is a religion free of mysteries.” According to Hofmann, “A Muslim is the emancipated believer par excellence".

"I began to see Islam with its own eyes, as the unadulterated, pristine belief in the one and only, the true God, Who does not beget, and was not begotten, Whom nothing and nobody resembles … In place of the qualified deism of a tribal God and the constructions of a divine Trinity, the Qur’an showed me the most lucid, most straightforward, the most abstract - thus historically most advanced – and least anthropomorphic concept of God.”

“The Qur’an’s ontological statements, as well as its ethical teachings, impressed me as profoundly plausible, “as good as gold,” so there was no room for even the slightest doubt about the authenticity of Muhammad’s prophetic mission. People who understand human nature cannot fail to appreciate the infinite wisdom of the “Dos and Don’ts” handed down from God to man in the form of the Qur’an."

For his son’s upcoming 18th birthday in 1980, he prepared a 12-page manuscript containing the things that he considered unquestionably true from a philosophical perspective. He asked a Muslim Imam of Cologne named Muhammad Ahmad Rassoul to take a look at the work. After reading it Rassoul remarked that if Dr. Hofmann believed in what he had written, then he was a Muslim! That indeed became the case a few days later when he declared “I bear witness that there is no divinity besides Allah, and I bear witness that Muhammad is Allah’s messenger.” That was September 25, 1980.

Dr. Hofmann continued his professional career as a German diplomat and NATO officer for fifteen years after he became Muslim. “I did not experience any discrimination in my professional life”, he said. In 1984, three and half years after his conversion, then German President Dr. Carl Carstens awarded him the Order of Merit of the Federal Republic of Germany. The German government distributed his book “Diary of a German Muslim” to all German foreign missions in the Muslim countries as an analytical tool. Professional duties did not prevent him from practicing his religion.

Once very artistic about red wine, he would now politely refuse offers of alcohol. As a Foreign Service officer, he occasionally had to arrange working lunch for foreign guests. He would be participating in those luncheons with an empty plate in front of him during Ramadan. In 1995, he voluntarily resigned from the Foreign Service to dedicate himself to Islamic causes.

While discussing the evils caused by alcohol in individual and social life, Dr. Hofmann mentioned an incident in his own life caused by alcohol. During his college years in New York in 1951, he was once traveling from Atlanta to Mississippi. When he was in Holy Spring, Mississippi all on a sudden a vehicle, apparently driven by a drunken driver, appeared in front of his car. A serious accident followed, taking away nineteen of his teeth and disfiguring his mouth.

After undergoing surgery on his chin and lower hip, the hospital surgeon comforted him saying: “Under normal circumstances, no one survives an accident like that. God has something special in mind for you, my friend!”. As he limped in Holy Spring after release from the hospital with his “arm in a sling, a bandaged knee, an iodine-discolored, stitched-up lower face”, he wondered what could be the meaning of the surgeon’s remark.

He came to know it one day, but much later. “Finally, thirty years later, on the very day I professed my faith in Islam, the true meaning of my survival became clear to me!”

A statement on his conversion:

"For some time now, striving for more and more precision and brevity, I have tried to put on paper in a systematic way, all philosophical truths, which, in my view, can be ascertained beyond reasonable doubt. In the course of this effort it dawned upon me that the typical attitue of an agnostic is not an intelligent one; that man simply cannot escape a decision to believe; that the createdness of what exists around us is obvious; that Islaam undoubtedly finds itself in the greatest harmony with overall reality. Thus I realize, not without shock, that step by step, in spite of myself and almost unconsciously, in feeling and thinking I have grown into a Muslim. Only one last step remained to be taken : to formalize my conversion.

As of today I am a Muslim. I have arrived. "

By : Murad Wilfried Hofmann

New Muslim stories 

Source:http://www.quranandscience.com 

Read More

இக்பாலின் வரலாற்றுத் தத்துவம் பற்றிய ஒரு கருத்தாடல்

டாக்டர் சுக்ரி

அல்லாமா முஹம்மது இக்பால் பன்முக ஆளுமை படைத்தவர். அவர் ஒரு மகாகவி் தத்துவஞானி் சிந்தனையாளர்‌ ஆழமான நோக்குப் படைத்த – பகுப்பாய்வு உள்ளம் கொண்ட ஒரு சிந்தனையாளர். எனவே, சமூகம்- அதன் இயக்கம், மாற்றங்கள் என்பன அவரது ஆய்வின் களமாக விளங்கியமை வியப்புக்குரியதன்று. இந்த வகையிலேயே வரலாற்று விளக்கம், வரலாற்றுத் தத்துவம் ஆகியன அவரது சிந்தனையின் ஒரு முக்கிய துறையாக விளங்கியது.

இக்பாலுக்கு முன்னர் வாழ்ந்த, இஸ்லாமியப் பண்பாடும் நாகரிகமும் உன்னத நிலையிலிருந்த காலப் பிரிவைச் சார்ந்த முஸ்லிம் வரலாற்று அறிஞர்களின் பாரம்பர்யம் பற்றிய மிகத் தெளிவான அறிவும் பரிச்சயமும் அவரில் காணப்பட்டது.

வரலாறு என்பது ஆட்சியாளர்கள், அரண்மனை வாழ்வு, படையெடுப்புக்கள் பற்றிய ஒரு பதிவாக அன்றி, மக்கள் சமூகத்தின் செயற்பாடு, மாற்றங்கள் பற்றிய விளக்கமாக அமைதல் வேண்டும் என்ற கருத்தை முஸ்லிம் வரலாற்றறிஞர்கள் பலர் கொண்டிருந்தனர். ‘ஆட்சியாளர்கள் காலத்திற்குக் காலம் தோன்றி மறைவார்கள். ஆனால் சமூகங்கள் தொடர்ச்சியாக நிலைத்திருக்கும்’ என்ற வரலாற்று உண்மையை இக்பால் அவரது ‘பயாம் மஷ்ரிகில்’ பின்வருமாறு குறிப்பிடுகின்றார்:

‘’மாவீரன் அலெக்ஸான்டர் மறைந்தார்.
அவருடன் அவரது வாள், போர்க்கொடி,
அவர் வெற்றிகொண்ட நாடுகளிலிருந்து
பெற்ற வரிகள், முத்து, இரத்தினம்
அனைத்தும் மறைந்துவிட்டன.
ஆனால்-
சமூகங்கள் மன்னர்களை விட
நிலைத்திருக்கும் சக்தி படைத்தவை.
ஈரானிய மாமன்னன் ஜெம்ஷித்
இன்று இல்லை.
ஆனால் ஈரானிய சமூகம்
இன்றுவரை நிலைத்து நிற்கிறது”(1)

இக்பாலின் இந்த வரலாற்றுத் தத்துவம் மத்தியகால முஸ்லிம் வரலாற்றறிஞர் இப்னு மிஸ்கவையின் கருத்தோடு ஒத்துள்ளது. இப்னு மிஸ்கவை பின்வருமாறு கூறுகின்றார்:

“எங்களுக்கு முன்னர் வாழ்ந்த சமூகங்களின் நிகழ்வுகள், அவற்றோடு தொடர்புடைய சந்தர்ப்ப சூழ்நிலைகளை நான் படித்தபோதும், அச் சமூகத்தின் ஆட்சியாளர்கள், அவர்களது நகரங்கள், அதனைச் சுற்றி நிகழ்ந்த சம்பவங்கள் பற்றி நான் அறிந்தபோதும், ஒரு முக்கிய வரலாற்று உண்மை எனக்குப் புலனாகியது. ஏற்கனவே நடைபெற்ற நிகழ்வுகள் போன்றவை, அவற்றினை ஒத்தவை, மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்கின்றன என்பதே இந்த உண்மையாகும்.”

இப்னு மிஸ்கவை இதன் காரணமாகவே அவரது வரலாற்று நூலை “இனங்களின் அனுபவங்களும் முயற்சிகளின் முடிவுகளும்” (தஜாரிபுல் உமம் வ அவாகிபுல் ஹிமம்) எனப் பெயரிட்டார். இனங்கள், சமூகங்களின் அனுபவங்களின் தொகுப்பே வரலாறாகும் என்ற கருத்தை இப்னு மிஸ்கவை கொண்டிருந்தார்.(2)

இப்னு மிஸ்கவையின் இந்த வரலாற்றுத் தத்துவத்தை ஒத்த கருத்தை இக்பால் அவரது ‘அஸ்ராரேகுதி’யில் பின்வருமாறு குறிப்பிடுகின்றார்:

‘’உனக்கு வரலாறு என்றால்
என்ன என்பது தெரியுமா?
அல்லது உன்னைப் பற்றியாவது
உனக்குத் தெரியுமா?
அது ஒரு வெறும் கற்பனை- புராணக் கதை
என்று நீ எண்ணுகிறாயா?
இல்லை! அது உன்னைப் பற்றி
நீயே அறியத் துணைபுரிகின்றது.
உனது வாழ்வின் நோக்கத்தை தெளிவுபடுத்தி
உன் சாதனைகளுக்கான பாதையை
அமைத்துத் தருகின்றது.
அது வாளைப்போன்று
உன்னைக் கூர்மையாக்குகின்றது.
பின்னர் அது உன்னை
உலகத்துடன் போராடவைக்கின்றது.
அது நன்கு பயிற்றுவிக்கப்பட்ட
கண்களைப் போன்றது.
இறந்த காலத்தை வாசித்து
மீண்டும் அதனை சிருஷ்டித்து
உனக்கு முன்னால் அது சமர்ப்பிக்கிறது.
உன் கடந்த காலம் நிகழ்காலமாய் வெடித்து அதிலிருந்து உன் எதிர்காலம் உருவாகிறது. நித்திய வாழ்க்கை நீ வாழ விரும்பின்
உன் இறந்த காலத்தை
நிகழ் காலத்திலிருந்தும் எதிர்காலத்திலிருந்தும் துண்டித்து விடாதே!”(3)

‘’வரலாற்றை ஒட்டுமொத்தமாக நோக்குமிடத்து அது மனித ஆத்மாவின் அசைவும் இயக்கமுமாகும். ஏனெனில், மனித ஆத்மாவிற்கு ஒரு குறிப்பிட்ட சூழல் இல்லை. முழு உலகமுமே அதன் சூழலாகும். எனவே வரலாற்றை ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்திற்கு, தேசத்திற்கு உரியதாகக் கொள்வது குறுகிய மனப்பான்மையாகும்” என இக்பால் கருதுகின்றார். எனவே இக்பாலின் கருத்துப்படி, வரலாறு அனைவரையும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகின்றது. அது அனைவருக்கும் போதனை செய்கின்றது. அது அனைவருக்கும் சொந்தமான ஒரு புதையலாகும். நாடுகளுக்கு இடையில் காணப்படும் எல்லைகள் என்பன வெறும் சடத்தோடு தொடர்புடையன.

ஆனால் ஆத்மாவுக்கோ அத்தகைய எல்லைகள் இல்லை. அது காலம், இடம் என்ற எல்லைகளுக்குக் கட்டுப்படாதது. எங்களால் காலத்தைத் துண்டு துண்டாக வெட்டி விடல் முடியாது. எங்களால் கடந்த காலத்தை நிகழ்காலத்திலிருந்து துண்டித்துவிட முடியாது. நாம் எமது வசதிக்காகவும், சௌகரியத்திற்காகவும் தொடர்ச்சியான காலத்தை (serial time) ஓர் உண்மையாக ஏற்றுக்கொண்டு, வருடங்கள், மாதங்கள், நாட்கள், மணித்தியாலங்கள், நிமிடங்கள், வினாடிகள் என உருவாக்கியுள்ளோம். ஆனால் காலம் என்பது இவ்வாறு பாகுபாடு செய்ய முடியாதது என இக்பால் கூறுகின்றார். இக்பால் காலத்தோடு தொடர்புடைய தனது இந்த வரலாற் றுத் தத்துவத்தை “தர்பே கலீம்’ என்னும் தனது கவிதை நூலில் பின்வருமாறு விளக்குகின்றார்:

‘’காலம் என்பது ஒன்று
வாழ்க்கை என்பது ஒன்று
பிரபஞ்சமும் ஒன்றே!
பழைமை, புதுமை என்ற பாகுபாடு
குறுகிய நோக்கின் விளைவு’

இக்பாலின் கருத்துப்படி, வாழ்வு என்பது தொடர்ச்சியான அசைவும், இயக்கமுமாகும். அது மனிதனுக்கு அவனது ஆற்றல்கள், திறமைகளை சோதித்துப் பார்த்து, அவனது பெறுமதியை வெளிப்படுத்து வதற்கான செயற்பாட்டுக் களமாக உள்ளது. இதனையே பின்வரும் குர்ஆனின் திருவசனம் குறிப்பதாக அவர் கருதுகின்றார்:(4)

‘’அன்றி, அவர்களுக்கு நினைவூட்டப்பட்டாலும் அவர்கள் (நினைவுகூர்ந்து) நல்லுணர்ச்சி பெறுவதில்லை”(37:13)
வரலாற்றை அசைவாக, இயக்கமாக நோக்கும் இக்பால் “இஸ்லாத்தில் மதச்சிந்தனையின் புனர்நிர்மாணம்“(Reconstruction of Religious Thought in Islam) என்னும் நூலில் பின்வருமாறு விளக்குகின்றார்:

‘’ஒவ்வொரு கணமும் படைப்பின், சிருஷ்டியின் இயக்கமுள்ள கணங்களாகும். ஒவ்வொரு கணமும் பொருட்கள் உயிர் பெறுகின்றன. பொருட்கள் இறக்கின்றன. ஒவ்வொரு கணமும் நாம் காணும் பிரபஞ்சம் ஒரு புதிய பிரபஞ்சமாகும். எனவே, எந்த ஒரு மனிதனும் உடல் ரீதியாகவோ உளரீதியாகவோ செயலற்று, அசைவற்று இயங்காது இருத்தல் முடியாது. அவன் இயங்கிக்கொண்டும் விழிப்புடனும் இருத்தல் வேண்டும். காலம் என்பது எந்த ஒரு தனி மனிதனுக்கும், சமூகத்திற்கும் விசேட சலுகை வழங்குவதில்லை. படைப்பின் நுட்பத்தையும் மாற்றத்தையும் புரிந்துகொண்டவர் எதை, எப்படி, எப்பொழுது செய்தல் வேண்டும் என்பதை அறிவர். அவர்கள் காலத்தை தங்களது ஆதிக்கத்திற்கு உட்படுத்துவர். இந்த வகையில் செயல்படாதோர் காலத்தால் அடிமைப்படுத்தப்படுவர்.

அறிவைப் பெற்று வெற்றிகொள்வோரும் உள்ளனர். அறிவைப் பெறாது செயல்படுவோரும் உள்ளனர். பின்னையோர் பிறரால் அடிமைப்படுத்தப்படு வர். அவர்களுக்கு ஏற்படும் சோதனை பிறர் பாடம் படிப்பதற்கு ஓர் எச்சரிக்கையாக அமைகின்றது. இயற்கை விதிகள் பற்றிய அறிவுமட்டும் மனிதனுக்கு உண்மையைத் தெரிந்துகொள்ளத் துணைபுரியாது. மனிதனின் தார்மீக, ஆத்மீக அம்சங்களும் போஷித்து வளர்க்கப்படல் வேண்டும்.

இந்த வகையில் செயல்படாதபோது நாங்கள் உயிர் வாழும் இந்த உலகைப் பற்றிய எமது அறிவு சரியானதாக அமைய மாட்டாது. அப்போது நாங்கள் உருவாக்கிக்கொண்ட கருத்துக்கள், கோட்பாடுகள் என்பவை பக்குவ மடையாத உள்ளங்கள் உருவாக்கிக்கொண்ட ஆசைகளின் வெளிப்பாடாக அமைவதால் அவை இந்தப் பூமியை நோக்கி உடைந்து சிதறிவிடும். அப்போது மனிதனின் தோல்விகளைப் பதிவுசெய்துள்ள நூலுக்கு இன்னொரு துயர அத்தியாயம் இணைக்கப்படும். வரலாறு என்பது இது அல்லாத வேறு எதுவாக இருக்க முடியும்?” இவ்வாறு இக்பால் வினா எழுப்புகின்றார்.(5)

இஸ்லாமிய சிந்தனை, குறிப்பாக வரலாறு பற்றிய முஸ்லிம்களின் நோக்கு வரலாற்றை இயக்கமும் அசைவும் கொண்டதாக நோக்குகின்றது என இக்பால் குறிப்பிடுகின்றார்‌. இதனை அவர் பின்வருமாறு விளக்குகின்றார்:

‘’இஸ்லாமிய சிந்தனையின் அனைத்து அம்‌சங்களும் இயக்கமும் அசைவும் கொண்ட ஒரு பிரபஞ்சத்தை நோக்கியே குவிகின்றன. இதனை இப்னு மிஸ்கவையினதும், இப்னு கல்தூனினதும் வரலாற்று நோக்குகள் உறுதிப்படுத்துகின்றன.

குர்ஆன் வரலாற்றை அறிவின் மூன்றாவது மூலாதாரமாகக் கருதுகின்றது. வரலாற்றைக் குர்ஆன் “அய்யாமுல்லாஹ்- அல்லாஹ்வின் நாட்கள்” என அழைக்கின்றது.

‘’அல்லாஹ்வின் நாட்களை அவர்களுக்கு நினைவூட்டுவீராக……” (14:5)
சமூகங்களின் விதி ஒட்டுமொத்தமாகவே தீர்மானிக்கப்படுகின்றது என்பதுவும், சமூகங்கள் அவற்றின் தவறான செயல்களுக்கான தண்டனையை இங்கு, இப்பொழுதே அனுபவிக்கின்றன என்பதும் குர்ஆனின் முக்கிய போதனைகளுள் ஒன்றாகும்.(6)

‘’உங்களுக்கு (உஹதுப் போரில் தோல்வியுற்று) காயம் ஏற்பட்டதென்றால் அந்த ஜனங்களுக்கும் இதைப் போன்றே (பத்ரில் தோல்வியுற்றுக் காயம்) ஏற்பட்டுள்ளது. அந்த சோதனையான நாட்களை மனிதர்களுக்கிடையில் மாறி மாறி வரும்படி நாம் செய்கிறோம்” (3: 140)

குர்ஆனின் நோக்கில் ஒரு சமூகத்தில் செல்வந்தர்கள், வசதிபடைத்தோர் அதிகரிப்பதன் காரணமாகவும், சமூக அநீதிகள் காரணமாகவும், சமூகத்தில் தீமைகள் பரவி அதன் ஒழுக்க மாண்புகள், தார்மீகப் பண்புகள் சீரழிந்த நிலையில் அல்லாஹ்வின் தண்டனை அதனை வந்தடைகிறது.
‘’நாம் ஓர் ஊரை அழித்திட நாடினால் அதில் சுகமாக வாழ்வோரை ( நம் கட்டளைகளுக்கு அடிபணிந்து வரும்படி) நாம் ஏவுவோம். ஆனால் (இக்கட்டளைக்கு) மாறு செய்யத் தலைப்படுகின்றார்கள். அப்போது தண்டனைக்குரிய தீர்ப்பு அவ்வூரின் மீது விதிக்கப்படுகின்றது. ஆகவே அதனை நாம் அழித்து விடுகின்றோம்.” (17:16)

7:32 என்ற குர்ஆனின் திருவசனமானது மனித சமூகங்களின் வரலாற்றை உயிர் வாழும் ஒரு பொருளை நாம் அறிவியல் ரீதியாக அணுகி ஆராய்வது போன்று விளக்குதல் முடியும் என்ற உண்மையை உணர்த்துவதாக இக்பால் கருதுகின்றார். அதாவது ஓர் உயிருள்ள பொருளின் தோற்றத்திற்கு ஏற்கனவே உயிருள்ள ஒரு பொருள் காரணமாக அமைகின்றது. இது போன்றே மனித சமூகத்தைப் பொறுத்தளவிலும் ஒரு பரம்பரை முன்னைய பரம்பரையோடு தொடர்புள்ளது. இது வரலாறு பற்றிய ஒரு பெரும் உண்மையை உணர்த்துவதாக இக்பால் கருதுகின்றார். அதாவது வரலாறு என்பது தொடர்ச்சியான ஓர் இயக்கமாகும். இது வளர்ச்சியை நோக்கி முன்னேறிச் செல்கின்றது. அதனை கடந்தகாலம், நிகழ்காலம், எதிர்காலம் எனப் பாகுபாடு செய்தல் முடியாது. காலத்தின் இயக்கத்தைப் பகுதிகளாக வகைப்படுத்தல் முடியாது. ஒரு விதை மரத்தில் மறைந்துள்ளது. இது போன்றே ஒரு குழந்தையின் வளர்ச்சிப் பருவத்தில் காணப்படும் சிறுவன், இளைஞன், முதியவன் என்ற படித்தரங்கள் அக்குழந்தையில் உள்ளார்ந்து அமைந்துள்ளன. குழந்தை, சிறுவன், வாலிபன், முதியவர் அனைத்தும் உயிர்ப் பொருளே. சமூகம், தேசம், மனித இனம் அனைத்தும் இதே நிலையில் உள்ளன.

1932ஆம் ஆண்டு இந்தியாவில் பஞ்சாப் பல்கலைக்கழகத்தின் செனட் சபையானது, இந்தியர்களுக்கு இந்திய வரலாறு மட்டுமே கற்பிக்கப்படல் வேண்டும் எனவும், இஸ்லாமிய வரலாறு நீக்கப்படல் வேண்டும் எனவும் ஒரு பிரேரணை கொண்டுவரும் முயற்சியை மேற் கொண்டது. அக்காலப் பிரிவில் பல்கலைக் கழகத்தின் அனைத்துத் துறைகளிலும் செல்வாக்குச் செலுத்திய ஹி்ந்துக்களின் தீவிர அழுத்தம் காரணமாக அப்போது பஞ்சாப் பல்கலைக்கழகத்தின் வரலாற்றுத்துறைத் தலைவராக இருந்த பேராசிரியர் புரூஸ் இப்பிரேரணையைக் கொண்டுவரத் திட்டமிட்டார்.

இதற்கு எதிராக 1932 ஜூன் 11ஆம் திகதி லாகூரில் முஸ்லிம்கள் ஓர் எதிர்ப்புக் கூட்டத்தை ஏற்பாடு செய்தனர். இக் கூட்டத்திற்குத் தலைமை வகித்து உரை நிகழ்த்திய இக்பால், வரலாறு பற்றிய தனது விரிந்த விசாலமான நோக்கைப் பின்வரும் வார்த்தைகளில் வெளிப்படுத்தினார்:

‘’வரலாற்றை அதன் முழுமைத்துவ நோக்கில் நாம் அணுகினால் அதனை மனித ஆத்மாவின் இயக்கமாக நாம் காணமுடியும். மனித ஆத்மாவிற்கு ஒரு குறிப்பிட்ட சூழல் என்பது இல்லை. அது ஒரு குறிப்பிட்ட பௌதீக சூழலுக்குக் கட்டுப்பட்டதன்று. முழு உலகமும் அதன் சூழலாக உள்ளது. வரலாறும் இது போன்றதே. அதனை ஒரு குறிப்பிட்ட இனத்திற்கு உரித்தானதாகக் கொள்ள முடியாது. அது முழு மனித இனத்திற்கும் சொந்தமானது.”

இக்பால் குர்ஆனில் வரலாற்றுத் தத்துவத்தின் மூல வித்துக்கள் காணப்படுவதாக மிக உறுதியாக விசுவாசித்தார். இப்னு கல்தூனின் வரலாற்றுப் பெருநூலான ‘’முகத்திமா”விற்கான தூண்டுதலை குர்ஆனிலிருந்தே அவர் பெற்றுக்கொண்டதாகவும் இக்பால் கருதுகின்றார்.(7)

பொதுவாக அனைத்து முஸ்லிம் வரலாற்றாசிரியர்களும், பெரும்பான்மையான கீழைத்தேயவாதிகளும் இஸ்லாமிய வரலாற் றுத் தத்துவத்தின் ஆரம்பம், வளர்ச்சிக்கான மூலத்‌ தூண்டுதலாகக் குர்ஆனையே காண்கின்றனர். இக்பால் இக்கருத்தை மிக அழுத்தமாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

அல்குர்ஆன், ஒருவன் ஒரு விடயத்தை அல்லது செய்தியைக் கேள்வியுற்றால் அதன் உண்மையை, ஆதாரபூர்வமான தன்மையை உறுதிப்படுத்துதல் வேண்டும் எனக் குறிப்பிடுகிறது:
‘’விசுவாசிகளே! தீயவன் ஒருவன் உங்களிடம் ஏதேனும் ஒரு செய்தியைக் கொண்டுவந்தால் அதன் உண்மை நிலையை நன்கு விசாரித்து தெளிவுபடுத்திக் கொள்ளுங்கள்.” (49:6)

இது தொடர்பாக இக்பால் பின்வருமாறு விளக்குகின்றார்: ‘’வரலாறு அறிவியற் பண்பைப் பெறுவதற்கு, வரலாற்றின் உள்ளடக்கத்துடன் தொடர்புடைய உண்மைகள் ஆதாரபூர்வமாக அமைதல் மிக அவசியமாகும். இந்தவகையில், ஆதாரபூர்வமான தன்மை அவற்றை அறிவிப்போரி லேயே தங்கியுள்ளது. வரலாற்று விமர்சனத்தில் முதலாவது அடிப்படையாக அமைவது அறிவிப்பா ளரின் நம்பகத்தன்மை, குணநலன்கள் போன்றவையாகும். இதனை வைத்தே அவரது அறிவிப்பின் ஆதாரபூர்வமான தன்மை தீர்மானிக்கப்படுகின்றது.”

இக்பாலின் வரலாற்று நோக்கு எந்த வகையில் குர்ஆனியக் கோட்பாடுகளின் செல்வாக்கினால் உருவாகியது என்பதையும் குர்ஆன் அவரது ஆளுமையிலும் சிந்தனையிலும் செலுத்திய தாக்கத் தினையும் 1929ஆம் ஆண்டு அலிகார் பல்கலைக்கழகத்தில் அவர் ஆற்றிய பின்வரும் உரை மிகச் சிறப்பாகப் பிரதிபலிக்கின்றது:

‘’நான் வலியுறுத்த விரும்பும் இன்னொரு முக்கிய அம்சமாவது கடந்த காலத்தைப் பற்றிய அறிவைப் பெறுவது பற்றியதாகும். நான் கடந்த காலத்தை மட்டும் நேசிக்கும் பிரிவினர்களைச் சார்ந்தவனல்லன். நான் எதிர்காலத்தில் நம்பிக்கையுள்ளவன். எதிர்காலத்தை விளங்குவதற்கு எனக்கு நிகழ்காலம் அவசியப்படுகின்றது. இன்றைய இஸ்லாமிய உலகில் நடைபெறும் நிகழ்ச்சிகளைச்‌ சரியான முறையில் கிரகித்து விளங்குவதற்காக, எமது நாகரித்தினதும் பண்பாட்டினதும் மூல ஊற்று பற்றிய தெளிவான அறிவைப் பெறுதல் இன்றைய காலகட்டத்தின் தேவையாகும்.

இந்தக் காரணம் பற்றியே நான் உங்களைக் கடந்த காலத்தைப் பற்றிய அறிவைப் பெறும்படி வலியுறுத்துகின்றேன். நவீன பண்பாட்டினதும் நாகரிகத்தினதும் அடிப்படைகள் பற்றிய அறிவையும் பரிச்சயத்தையும் நாம் பெற்றிராததால் நவீன அறிவைத் தேடிப் பெறுவதில் பிற இனங்களை விட நாங்கள் பின்தங்கியுள்ளோம். எனவே, எங்கள் கடந்த காலத்தை எதிர்காலத்துடன் இணைப்பதைத் துண்டித்த அம்சங்கள் பற்றி நீங்கள் கவனம் செலுத்துதல் வேண்டும். இவ்வாறு துண்டிக்கப்பட்ட ஒரு முக்கிய அம்சமே நவீன அறிவியலில் கையாளப்படும் ‘தொகுத்தறிவு முறைமையாகும்’ இந்த விசாரணை முறை குர்ஆன் மனித இனத்திற்கு வழங்கிய பேரருளாகும். இந்த தொகுத்தறிவு முறையின் பலன்கள், விளைவுகள் இன்று மிகத் தெளிவாக உள்ளன. நான் கடந்த இருபத்தி ஐந்து ஆண்டுகளாகக் குர்ஆனை மிக உன்னிப்பாகப் படித்து வந்துள்ளேன். அதன் திருவசனங்களை நாள்தோறும் ஓதுகின்றேன்.

ஆனால் அதில் சில அத்தியாயங்களையாவது நான் உரிய முறையில் விளங்கினேன் என என்னால் கூறமுடியாது. இன்ஷா அல்லாஹ், இறைவன் எனக்குப் போதிய நேரத்தையும் சக்தியையும் தந்தால், நான் குர்ஆன் வகுத்தளித்த ஆய்வின் அடிப்படைகளை விருத்தி செய்து நவீன உலகம் எவ்வாறு இன்றைய வளர்ச்சி நிலையை அடைந்தது என்பது பற்றி விளக்குவதற்கு ஒரு விரிவான நூலை எழுதுவேன். குர்ஆனை ஆழமாகக் கற்பதற்கு தங்களை அர்ப்பணிக்கும் ஒரு பிரிவினரை இந்தப் பல்கலைக் கழகம் உருவாக்கும் என நம்புகிறேன்.”

அடிக்குறிப்புகள்:
1. Payam Mashriq.
2. S. Margolioth, Lectures on Arab Historians. Oxford. 1946, p11
3. Asrare- Khudhi.
4. Darbe Khudhi
5.The Reconstruction of Religions Thought in Islam , Lahor, 1952,p138
6. Idib 21
7. Idib 135.

drshukri.net

OurUmmah.org

Read More

யூதர்கள் தங்களின் திட்டங்களை செயல்படுத்தும் விதம்!

இஸ்ரேலின் உளவுப் பிரிவு மொசாத் தனது திட்டங்களை எப்படி செயல்படுத்துகிறது. அதற்கு என்னென்ன முயற்ச்சிகளை எடுக்கிறது என்பதை இந்த பதிவில் பார்ப்போம். இது ஒரு பழைய நிகழ்ச்சி!

1970 வாக்கில் பாலஸ்தீனர்களின் தாக்குதல் மிகவும் மூர்க்கமாக இருந்தது. இஸ்ரேலியர்கள் தாக்குபிடிக்க முடியுமா என்று பலரும் சிந்திக்க ஆரம்பித்தனர். ஜெர்மனியில் நடந்த தாக்குதல் பாலஸ்தீனர்கள் தங்களது நாட்டுக்கான போராட்டத்தை தீவிரப்படுத்துவதாகவே இஸ்ரேலியர்கள் எண்ணினர். இதை இப்படியே வளர விட்டால் ஒரு கட்டத்தில் இஸ்ரேலின் இருப்புக்கே ஆபத்தாகி விடும் என்ற நோக்கில் பாலஸ்தீனர்களின் முன்னேற்றத்துக்கு அவர்களின் போராட்டத்துக்கு ஒரு தடை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்று சிந்திக்க தொடங்கியது இஸ்ரேலிய அமைச்சரவை.




அப்போதய இஸ்ரேலிய பிரதமர் கோல்டா மேயர் மொஸாத்தின் தலைவர் ஸிவி ஸமீரை அமைச்சரவை கூட்டத்துக்கு அழைத்திருந்தார். ஜெர்மனியின் தாக்குதலால் அனைவரின் முகத்திலும் ஒரு இறுக்கம் தென்பட்டது. 'பதிலடியாக நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம்?' என்று ஒருவரையொருவர் கேட்டுக் கொண்டிருந்தனர். 'கடவுளின் கோபம்' என்ற ஒற்றை வரியில் பதிலளித்தார் மொசாத்தின் தலைவர் ஸிவி ஸமீர்.

அது என்ன 'கடவுளின் கோபம்?' என்று பலரும் அவரிடம் கேட்டனர். 'பல லட்சம் மக்கள் பார்த்துக் கொண்டிருக்க ஒலிம்பிக் போட்டியில் இஸ்ரேலிய வீரர்களை பாலஸ்தீன போராளிகள் பிடித்துச் சென்றது நமக்கு தலைக்குனிவையும், அவர்களுக்கு மேலும் தைரியத்தையும் உண்டாக்கியுள்ளது. எனவே போராளிகளின் நம்பிக்கையை தகர்க்கும் விதமாக பாலஸ்தீன இயக்க தலைவர்களையும் முக்கிய வீரர்களையும் தீர்த்துக் கட்ட போடப்பட்ட திட்டத்தின் பெயர்தான் 'கடவுளின் கோபம்' என்ற ஆபரேஷன்' என்றார் ஸிவி ஸமீர்.



படுகொலை செய்யப்பட வேண்டியவர்களின் பட்டியலை அனைவரின் பார்வைக்கும் வைத்தார் ஸிவி ஸமீர். ஸிவி ஸமீர் கொடுத்த புகைப் படத்தில் 11 பேர்களை மட்டும் இஸ்ரேலிய பிரதமர் கோல்டா மேயர் தேர்ந்தெடுத்தார். ஏனெனில் அந்த 11 பேரும் ஒலிம்பிக் போட்டியில் இஸ்ரேலிய வீரர்கள் 11 பேர் இறக்க காரணமானவர்கள். 11க்கு 11 என்ற ரீதியில் கணக்கு தீர்க்க திட்டம் தயாரானது. ஆனால் அவர்கள் தற்போது எங்கு இருக்கிறார்கள்? எப்படி தீர்த்துக் கட்டப் பொகிறீர்கள்? அதற்கு எத்தனை காலம் தேவைப்படும்? என்றார் பிரதமர் கோல்டா மேயர்.

'அவர்கள் எவ்வளவு காலத்திற்குள் படுகொலை செய்யப்படுவார்கள் என்ற உத்திரவாதத்தை என்னால் தர முடியாது. ஆனால் அவர்கள் கண்டிப்பாக கொல்லப் படுவார்கள்' என்றார் ஸிவி ஸமீர். அவர் சொன்னது போல் இந்த திட்டத்தை செயல்படுத்த மொஸாத்துக்கு 20 வருடங்கள் பிடித்தது.

Read More

உம்மு ஸலமா பின்த் அபூ உமைய்யா (ரழி)

அன்னையவர்களின் இயற்பெயர் ஹிந்த் பின்த் உமைய்யா என்றிருந்த போதும், உம்மு ஸலமா (ரழி) என்றே மிகப் புகழோடு அழைக்கப்பட்டு வந்தார்கள். வரலாறு அவ்வாறே அவர்களது பெயரைப் பதிவு செய்து வைத்திருக்கின்றது. பிறப்பு மற்றும் வம்சா வழிச் சிறப்புகளின் அடிப்படையில், இயற்கையிலேயே புத்திக் கூர்மையுள்ள, கல்யறிவுள்ள, நேர்மையான மற்றும் உறுதியான செயல்பாடுகள் கொண்டவர்களாக அன்னையவர்கள் திகழ்ந்தார்கள்.

அன்னையவர்களின் முதற் கணவரின் பெயர், அபூ ஸலமா என்றழைக்கப்படக் கூடிய அப்துல்லா பின் அப்துல் அஸத் மக்சூமி (ரழி) என்பவராவார். இவர் இறைத்தூதர் (ஸல்) அவர்களின் தந்தை வழி மாமியான பர்ரா பின்த் அப்துல் முத்தலிப் அவர்களின் மகனுமாவார். இஸ்லாத்தினைத் தங்களது வாழ்வியல் நெறியாக ஏற்றுக் கொண்ட ஆரம்ப கால முஸ்லிம்களின் பட்டியலில் அபூ ஸலமா அவர்களும் இடம் பிடித்த, சிறப்புக்குரியவர்களாவார்கள். அந்த கால கட்டத்தில் இஸ்லாத்தினைத் தழுவிய 11 நபர்களில் இவரும் ஒருவர். இன்னும் இவர் இறைத்தூதர் (ஸல்) அவர்களின் பால் குடிச் சகோதரரும் ஆவார்.

உம்மு ஸலமா (ரழி) அவர்களும் இஸ்லாத்தினைத் தனது வாழ்வியல் நெறியாக ஏற்றுக் கொண்ட ஆரம்பகால முஸ்லிம்களில் ஒருவராவார். இவரது தாயார் பெயர் அதீகா பின்த் ஆமர் பின் ரபீஆ பின் மாலிக் பின் கஸீமா ஆகும். இன்னும் இவரது தந்தையின் பெயர் உமைய்யா பின் அப்துல்லா பின் அம்ர் பின் மக்சூம் என்பதாகும். இவரது பொதுநலச் சேவைகள் மற்றும் தான தர்மங்களின் மூலமாக அரபுலகில் மிகவும் பிரபலமாக மதிக்கப்பட்டவர்களாவார்கள். இவருடன் பயணம் செய்யக் கூடியவர்கள் தங்களது தேவைக்காவென எந்தப் பொருட்களையும் தங்களுடன் எடுத்துச் செல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை. தன்னுடன் வரக் கூடியவர்கள் அனைவரும் தனது விருந்தாளிகள் என மதிப்பளித்து, அவர்களது உணவிலிருந்து அத்தனைச் செலவுகளையும் பொறுப்பேற்றுச் செலவு செய்யக் கூடிய தனவந்தராக உம்மு ஸலமாவின் தந்தை திகழ்ந்தார். எனவே, தனது தந்தையைப் போலவே உம்மு ஸலமா அவர்களும் ஏழைகளுக்கு இரங்கக் கூடியவராகவும், இன்னும் தான தர்மங்களில் அதிகம் ஈடுபடக் கூடியவராகவும் திகழ்ந்தார்கள். தமது அண்டை வீட்டுக்காரர்களுடன் உணர்வுப்பூர்வமாக மிகவும் நெருக்கமான உறவும் கொண்டிருந்தார்கள். உம்மு ஸலமா அவர்களின் கோத்திரம் எவ்வாறு உபகாரத்திலும், பிறருக்கும் உதவுவதிலும் இன்பங்கண்டதோ, அதே போலவே குணங்கள் அமையப் பெற்றவரும், மக்காவில் அன்றைய தினம் வாழ்ந்த குறிப்பிடத்தக்க செல்வந்தக் குடும்பங்களில் ஒன்றான மக்சூம் குலத்திலிருந்து வந்தவராக அபூ ஸலமா அவர்களைக் கைப்பிடித்து, மணமகளாக மக்சூம் கோத்திரத்தாரின் இல்லத்திற்கு சென்ற உம்மு ஸலமா அவர்கள், அங்கும் தனது பெருந்தன்மையான குணங்களின் மூலம் அனைவருக்கும் பிடித்தமான நங்கையாகத் திகழ ஆரம்பித்தார்கள். இப்பொழுது மக்சூம் குடும்பங்களில் அன்பும், விருந்தோம்பலும் இன்னும் அனைத்து வித சந்தோஷங்களும் கரை புரண்டோட ஆரம்பித்தன.

ஆனால், இந்த சந்தோஷங்களும், குதூகுலங்களும் அபூ ஸலமா தம்பதியினர் இஸ்லாத்தைத் தங்களது வாழ்வியல் நெறியாக ஏற்றுக் கொண்டு விட்டதன் பின்பு, தலைகீழாக மட்டுமல்ல, அடியோடு அந்தச் சூழ்நிலைகள் மாற்றம் பெற ஆரம்பித்தன.

முழு கோத்திரத்தாரும் இவர்களுக்கு எதிராகப் புயலெனக் கிளர்ந்தார்கள். பிறரைக் கொடுமைப்படுத்தி அதில் இன்பங் காண்பதே பிழைப்பாகக் கொண்டு திரியும், வலீத் பின் முகீரா போன்றவர்கள் இவர்களுக்கு தினம் தினம் புதுப் புதுப் பிரச்னைகளைக் கொடுக்க ஆரம்பித்தார்கள். இறுதியாக, மக்கத்துக் குறைஷிகளின் கொடுமைகள் தாங்கவியலாத நிலைக்குச் சென்ற பொழுது, இறைத்தூதர் (ஸல்) அவர்கள் தனது தோழர்களை, மற்ற மதத்தவர்களுடன் அணுசரணையாகவும், சகிப்புத் தன்மையுடனும் நடக்கக் கூடியவரான நஜ்ஜாஸி மன்னர் ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்த அபீஸீனியாவிற்கு அனுப்பி வைத்தார்கள். அவ்வாறு அபீஸீனியாவிற்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்ட வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க அந்த முதல் குழுவில் இருந்த 16 நபர்களில், 12 பேர் ஆண்களும், 4 பெண்களும் இடம் பெற்றிருந்தார்கள். இந்தப் 16 பேர் கொண்ட குழுவில் அபூ ஸலமாவும், உம்மு ஸலமாவும் அடங்குவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

அந்தப் 16 பேர்களின் பெயர்கள் வருமாறு :-

1. உதுமான் பின் அஃப்பான் (ரழி)

2. அபூ ஹுதைஃபா பின் உத்பா(ரழி)

3. அபூ ஸலமா அப்துல்லா பின் அப்துல் அஸத் மக்சூமி(ரழி)

4. ஆமிர் பின் ரபீஆ(ரழி)

5. ஸுபைர் பின் அவ்வாம் (ரழி)

6. முஸ்அப் பின் உமைர்

7. அப்துர் ரஹ்மான் பின் அவ்ஃப் (ரழி)

8. உதுமான் பின் அவ்ஃப் (ரழி)

9. அபூ ஸிப்ரா பின் அபீ ரஹம் (ரழி)

10. ஹாதிப் பின் அம்ர்(ரழி)

11. சொஹைல் பின் வஹ்ப் (ரழி)

12. அப்துல்லா பின் மசூத் (ரழி)

பெண்களின் பெயர்கள் வருமாறு :-

1. ருக்கையா பின்த் முஹம்மது (ரழி) (ஸல்) (உதுமான் பின் அஃப்பான் (ரழி) அவர்களின் மனைவி)

2. ஸிஹ்லா பின்த் சொஹைல் (ரழி) (அபூ ஹுதைஃபா பின் உத்பா(ரழி) அவர்களின் மனைவி)

3. உம்மு ஸலமா (அபூ ஸலமா (ரழி) அவர்களின் மனைவி)

4. லைலா பின்த் அபீ ஹஷ்மா (ரழி) (ஆமிர் பின் ரபீஆ (ரழி) அவர்களின் மனைவி)

இந்தக் குழுவினர் அபிஸீனியாவிற்குச் செல்வதற்கு கடற்கரையை அடைந்த பொழுது, இரண்டு கப்பல்கள் அந்தத் துறைமுகத்தில் அபீஸீனியாவிற்குச் செல்வதற்காகக் காத்திருந்தன. அதில் ஏறிக் கொண்ட இந்தக் குழுவினர், அபிஸீனியாவைச் சென்றடைந்தனர்.

இந்த முதல் குழுவிற்கு அடுத்தாக ஒரு குழு அபிஸீனியாவிற்குக் கிளம்பியது. அதில் 83 ஆண்களும், 19 பெண்களும் அடங்குவர். இந்தக் குழுவில் ஜாஃபர் பின் அபீதாலிப் (ரழி) அவர்களும் இடம் பெற்றிருந்தார். அபிஸீனியாவில் தொடங்கிய புது வாழ்க்கை எந்தவித அடக்குமுறைகளும் இல்லாமல் மிகவும் அமைதியான முறையில் ஆரம்பித்தது. இவ்வாறு சென்ற குழுவில் முதன் முதலாக உம்மு ஸலமா (ரழி) அவர்கள், ஜைனப் என்ற பெண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தார்கள். இதனை அடுத்து உமர் என்ற மகவையும் பெற்றெடுத்தார்கள். இறுதியாக இன்னொரு பெண் குழந்தையையும் பெற்றெடுத்தார்கள், அதன் பெயர் துர்ரா.

அபிஸீனியாவின் மன்னர் நஜ்ஜாஸி அவர்கள் இந்தப் புது மார்க்கத்தை கடை பிடிப்பவர்களுடன் மிகவும் அன்பாக நடந்து கொண்டார். எனவே, மக்காவின் வாழ்க்கையோடு அபிஸீனியா வின் வாழ்க்கையை ஒப்பிடும் போது மலைக்கும் மடுவுக்கும் உள்ள வித்தியாசமாக, மிகவும் அமைதியாகக் கழிந்து கொண்டிருந்தது.

முஸ்லிம்கள் அபிஸீனியாவில் மன்னரது நன்மதிப்பைப் பெற்றுக் கொண்டதுடன், அங்கு அமைதியான வாழ்வை வாழ்கின்றார்கள் என்று கேள்விப்பட்ட மக்கத்துக் குறைஷிகள், இது புதுமார்க்கத்துக் கிடைத்த அங்கீகாரம். இந்த அங்கீகாரத்தை நீடிக்க விட்டால், அதுவே நமது பாரம்பரிய சமுதாயத்திற்கான சாவு மணி என்பதைப் புரிந்து கொண்ட அவர்கள், இந்த அமைதியை நீடிக்க விடக் கூடாது என்று அதற்கான சதித் திட்டங்களில் ஈடுபட ஆரம்பித்தார்கள். வளர்ந்து வரும் இஸ்லாத்தை, அதன் தூதை இனி வளரவே விடக் கூடாது, அதற்காக நாம் ஏதாவதல்ல, எதையாவது செய்தாக வேண்டும் என்று நிலைக்கு வந்தனர்.

மிக நீண்ட ஆலோசனைகளின் அடிப்படையில் அவர்கள், உறுதியான நடவடிக்கைகான செயல்முறைக்கு ஆயத்தமானார்கள். அன்றைக்கு அரபுலகின் மிகச் சிறந்த அரசியல் வல்லுநர்களாகக் கணிக்கப்பட்ட அம்ர் பின் ஆஸ் மற்றும் அப்துல்லா பின் ரபீஆ ஆகிய இருவரையும் பரிசுப் பொருட்களுடன் நஜ்ஜாஸி மன்னரது அவைக்கு அனுப்பி வைத்தார்கள். அதன் மூலம் நஜ்ஜாஸி மன்னரைச் சந்தித்து, முஸ்லிம்களைக் கைதிகளாக மக்காவுக்குக் கொண்டு வரத் திட்டமிட்டார்கள்.

நஜ்ஜாஸி மன்னரைச் சந்திப்பதற்கு முன்பாக, அவரது அமைச்சர்களையும், ஆலோசகர்களையும் முதலில் சந்தித்த இந்த மக்கத்துத் தூதுக் குழுவினர், இறுதியாகத் தான் நஜ்ஜாஸி மன்னரைச் சந்தித்தார்கள். அமைச்சர்களுக்கும், ஆலோசகர்களுக்கும் விலையுயர்ந்த பரிசுப் பொருட்களை வழங்கி, மன்னரைச் சந்திக்கும் பொழுது, மக்காவிலிருந்து வந்து குடியேறியுள்ள முஸ்லிம்களை வெளியேற்றுவதற்கு ஒருபக்கச் சார்பாகவும், தங்களுக்கு சாதகமான முறையில் மன்னருக்கு ஆலோசனை வழங்க வேண்டும் என்றும் அவர்களிடம் கோரிக்கை வைத்தனர்.

இறுதியாக, பரிசுப் பொருட்களுடன் மன்னரைச் சந்தித்த மக்கத்துக் குறைஷிகளின் குழு, மன்னருக்கு மரியாதை செலுத்தி விட்டு பரிசுப் பொருட்களையும் கொடுத்து விட்டு, தாங்கள் வந்ததன் காரணமென்னவென்பதை விளக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

மன்னரே..! உங்களது நாட்டில் நீங்கள் அடைக்கலம் கொடுத்திருக்கின்ற இந்த முஸ்லிம்கள், எங்களது முந்தைய மார்க்கத்தைத் துறந்து விட்டு புதியதொரு மார்க்கத்தை ஏற்றுக் கொண்டு கலவரக்காரர்களாக இவர்கள் மாறி விட்டார்கள். அவர்களது புதிய மார்க்கத்தின் கொள்கையின் காரணமாக, இரத்த பந்தங்களுக்கிடையே பிரிவினையை உண்டு பண்ணுகின்றார்கள். தந்தையை மகனுக்கு எதிராகவும், சகோதரர்கள் சகோதரர்களுக்கு எதிராகவும் எதிர்த்து நிற்கக் கூடிய சூழ்நிலையை உருவாக்கி விட்டார்கள். எங்களது பாரம்பரியப் பழக்க வழக்கங்கள், கலாச்சாரம் மற்றும் முன்னோர்களது வழிமுறைகளைக் கூட இவர்கள் உடைத்தெறிகிறார்கள். உங்களது பரந்த மனப்பான்மையின் காரணமாக இவர்களை நீங்கள் அமைதியாக இங்கு வாழ விட்டிருக்கின்றீர்கள், ஆனால் இவர்கள் நம்பிக்கைக்குரியவர்கள் அல்லர். இந்த நாட்டிலே குழப்பத்தை உண்டு பண்ணக் காரணமாகி விடுவார்கள், ஏனெனில் இவர்கள் உங்களது மார்க்கமான கிறிஸ்துவத்தின் மீதும் நம்பிக்கை கொள்ளவில்லை. எங்களைப் போல நீங்களும் பிரச்னைகளிலிருந்து தவிர்ந்து கொள்ள வேண்டுமென்றால், இவர்களை நீங்கள் எங்கள் கையில் ஒப்படைத்து நாடு கடுத்துவதைத் தவிர வேறு வழி இல்லை, இவர்களிடம் எவ்வாறு நடந்து கொள்ள வேண்டுமென்பதை எங்களைத் தவிர வேறு யாரும் அறிய மாட்டார்கள் என்று கூறி முடித்தார்கள்.

இப்பொழுது, நஜ்ஜாஸி மன்னர் தனது அவையோரைப் பார்த்து, நடக்கின்ற வழக்கில் நாம் என்ன தீர்ப்புச் சொல்வது என்று கேட்பது போல இருந்தது அவரது பார்வை. மந்திரிப்பிரதானிகளோ, இது அவர்களது உள்நாட்டுப் பிரச்னை நாம் ஏன் தலையிட வேண்டும், மேலும், குறைஷிகள் தங்களிடம் ஏன் அவர்களை ஒப்படைக்கச் சொல்கின்றோம் என்பதற்கு அவர்கள் கூறிய காரணமும் ஏற்றுக் கொள்ளத்தக்கதாகத் தான் இருக்கின்றது என்றும் அவர்கள் கருத்துக் கூறினார்கள். எனவே, இவர்களை அரசியல் குற்றவாளிகளாகக் கருதி, குறைஷிகளிடமே ஒப்படைத்து விடுவது நல்லது என்று கூறினார்கள்.

மன்னர் நஜ்ஜாஸி அனைவருடைய கருத்தையும் கேட்டுக் கொண்டு, நடுநிலையான, தொலைநோக்குச் சிந்தனை கொண்டு, எதனையும் வெளிப்படையாகப் பேசக் கூடிய அவர், இப்பொழுது தனது கருத்து என்னவென்பதைக் கூற ஆரம்பித்தார்.

தீர்ப்பு என்பது இருபக்கங்களின் விவாதங்களைக் கேட்ட பின்பே வழங்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்த மன்னர் நஜ்ஜாஸி, அகதிகளின் தலைவரை அழைத்து உங்களது பக்க வாதம் என்னவென்பதைக் கூறுமாறு பணித்தார். எனவே, தங்களது தரப்பு நியாயங்களை முன்வைப்பதற்காக, முஸ்லிம்கள் ஜாஃபர் பின் அபீதாலிப் (ரழி) அவர்களை தலைவராகக் கொண்ட குழுவை அனுப்பி வைத்தார்கள்.

மன்னர் நஜ்ஜாஸியின் அவைக்கு வந்த முஸ்லிம்களின் குழு மன்னருக்கு முகமன் தெரிவித்து விட்டு, தங்களுக்கான இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டு, தங்களது கருத்துக்களைக் கூற ஆரம்பித்தார்கள்.

Read More